Strategia Lizbońska

Cele Strategi Lizbońskiej

Na okres blisko 10 lat parlament europejski przyją projekt, którego celem było uczynienie z Europy, najbardziej dynamicznego i konkurencyjnego regionu gospodarczego, nawet dla brylujących na tym polu Stanów Zjednoczonych.

Taki projekt przyjął miano Strategii Lizbońskiej. Jej plan obejmował diametralne zmiany, bardzo wysoki rozwój oraz gwałtowne zmiany w polityce gospodarczej. Podstawą wyjścia do tych wszystkich zmian miała być bardzo mocno rozwinięte i szeroko zakrojone badania naukowe, które zostaną wykorzystane przez gospodarkę krajów europejskich. Tu główną rolę odgrywać moały te innowacyjne, nowoczesne dziedziny wiedzy, będące źródłem rozwoju.

Cele Strategii Lizbońskiej sprecyzowano do 2010 roku.

Opierały się one głównie na sporych inwestycjach w badania oraz rozwój naukowy, które miały podnieść PKB do 3%, podniesieniu zatrudnienia do 60-70% dla kobiet i mężczyzn, co zredukuje stopę bezrobocia do minimum.

Duży nacisk położono również na redukcję biurokracji oraz likwidację utrudnień dla płodnej przedsiębiorczości.  Już w 2004 roku podsumowano w specjalnym raporcie dotychczasowe osiągnięcia Strategii Lizbońskiej. Dokonał tego były holenderski premier Wim Kok. Taki raport niósł mało optymistyczną konkluzję, świadczącą o tym, że Europa pozostała jeszcze mocniej w tyle za mocarnymi Stanami Zjednoczonymi, do czego przyczyniły się sprzeczne cele i za bardzo obszerny program zmian oraz słaba koordynacja i determinacja polityczna Państw Członkowskich.

Realizacja założeń Strategii Lizbońskiej legła w gruzach z powodu braku jakichkolwiek priorytetów, wśród tak przecież obfitych początkowych celów. Stąd działanie w celu poprawy sytuacji w Europie okazało się mało efektywne i nie przyniosło pożądanych skutków.